SCHOOLSTRAAT 41:
Ronald, Zosha, Sem en Chaim van Gelder, en Anne Elzinga (Foto genomen in 2005)
SCHOOLSTRAAT 41:
Vader Eduard Plasschaert aan de wandel met zijn jongste zoon Eduard; op de achtergrond opa Emile Plasschaert en verderop wat koeien in de wei.
SCHOOLSTRAAT 41:
Eduard Plasschaert jr. (1944) voor zijn ouderlijk huis, gefotografeerd in 2006. Eduard wordt omgeven door oude huisraad, ja zelfs onverteerd afval van de familie Plasschaert van vroeger (1938-1979), die Eduard en de huidige bewoner van nummer 41, Ronald van Gelder, opgroeven. Graafwerk werd verricht om een kleine fietsenstalling in de voortuin te kunnen bouwen. Eduard hoopte nog wel een oud motorblok terug te vinden, dat hij destijds in de voortuin begraven had. Die werd echter niet gevonden. Wel een oude zinken wastobbe, waarin moeder Plasschaert de was deed, met een wasbord en een mangel voor het drogen.
De ondergrondse van de Schoolstraat
‘Amsterdam die groote stad, die is gebouwd op palen’ Wat voor Amsterdam geldt, geldt eigenlijk ook voor Diemen. Het is gebouwd op palen. Stad en dorp liggen beide op zompige laagveengrond, drassige inklinkende grond, waarop het maar moeilijk bouwen is. Amsterdam en Diemen – net als vele andere steden in het westen van ons land – hebben daar al vele jaren wat op gevonden: je bouwt op heipalen (zie ook tekst en foto bij Schoolstraat 56). Huizen, flatgebouwen, ja zelfs oude loodzware bomen in het Amsterdamse Vondelpark zijn onderheid. De oorspronkelijke houten palen staan op een dieperliggende harde zandlaag – op 12 of 20 meter diepte.
Maar wat de Schoolstraat – en een paar omliggende straten in Diemen-centrum –zo bijzonder maakt, is dat ook de rijweg tussen de Burgemeester van Tienenweg en het Schoolpad op palen ligt; de rijweg is een constructie van gewapend beton op betonnen koppen van houten heipalen. Een idee van de Diemer gemeente-architect Jan de Boer van begin jaren dertig, gerealiseerd in de Schoolstraat in 1934. Je kunt dus in de Schoolstraat onder de weg door kruipen. Het is dus kruiphoogte: kinderen speelden er in die beginjaren maar al te graag verstoppertje; volwassenen verborgen zich er bij tijd en wijle in de oorlogsjaren, om uit het zicht van de onderdrukker te blijven. Ter hoogte van het huidige Schoolpad – toen nog een slootje in de wei – was de ‘ingang van de tunnel’. (Zie ook oude foto bij Schoolstraat 34.)
Sinds de jaren zestig – toen het Schoolpad en het verlengde van de Schoolstraat in noordelijke richting werden aangelegd – is het echter onmogelijk om nog onder de straat te komen. Behalve voor officiële inspecties van de onderheide weg. Toen zo’n inspectie onlangs – juni 2013 – weer eens plaatsvond, mocht Schoolstraatbewoner Ronald van Gelder – die de ondergrondse dolgraag wilde bekijken - met de inspecteurs mee onder de grond. Met een filmcamera op zijn helm, een grote lantaarn en oude kleren dook hij tien minuten onder. En maakte de volgende korte filmimpressie van dit ongekende en onbekende ‘monument’ in de Schoolstraat. Zie ook de felgele periscoop bij huisnummer 56.